π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Κάποιος μοναχός εξομολογήθηκε στον αββά Ποιμένα:
-Το σώμα μου εξασθένησε και τα πάθη μου δεν εξασθενούν.
Και του απαντά ο σοφός γέροντας:
-Ακανθώδεις ρουσίδες εισί τα πάθη![1]
Δηλαδή, τα πάθη είναι όπως τα ανεξίτηλα κόκκινα σημάδια διάστικτα, τατουάζ θα λέγαμε σήμερα.
Το Γεροντικό βγαίνει μέσα από τη Μοναχική Πολιτεία που, ασφαλώς, εκφράζει και την κοσμική πολιτεία με την έννοια της ζωής στον κόσμο. Παντού ο άνθρωπος είναι ο ίδιος, με τα κληρονομικά και επίκτητα πάθη, τις αδυναμίες, τα χαρίσματα και τις αρετές του. ΄Ετσι, γνωρίζοντας τον αγώνα που διεξάγει όποιος θέλει να ζήσει την εν Χριστώ ζωή, είτε βρίσκεται στον κόσμο είτε βρίσκεται στο Μοναστήρι, γνωρίζουμε πως δεν είμαστε μόνοι και πως, ακόμα, ο τρόπος διεξαγωγής του πνευματικού αγώνα είναι αναγκαίος για να μην αποκάμνομεν και απογοητευόμαστε.
Φαίνεται πως έως εσχάτης μας αναπνοής τα πάθη θα μας συνοδεύουν, ανεξάρτητα αν υποχώρησαν κάποτε ή μειώθηκε η έντασή τους. Ο «παλαιός εαυτός», που κληρονομήσαμε ή αποκτήσαμε στην πορεία της ζωής, θα είναι πάντα ο εχθρός και τύραννός μας. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας γι’ αυτό τον εαυτό , έλεγε: «ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα τούτο το καταδικασμένο σε θάνατο;»(Ρωμ.7,24). Κι ακόμα, σημειώνει: «Δεν κάνω εκείνο που θέλω αλλά κάνω εκείνο που μισώ»(Ρωμ.7,16).
Αλλά δεν είναι μόνο κόπος και πόνος, ισόβιος αγώνας χωρίς επιτυχίες η πνευματική ζωή. Ασφαλώς έχει όχι μόνο «διαλείμματα» αλλά και περιόδους χάριτος, δυνατής χαράς και ανάπαυσης, χωρίς τα οποία κανείς δεν θα άντεχε. Άλλωστε, ο κάθε άνθρωπος όσο βουτηγμένος και αν είναι στην αμαρτία, όσο και να ικανοποιεί τα πάθη του και σκλαβώνεται σ’ αυτά, δεν παύει από το να κρύβει μέσα του την ομορφιά του ουρανού, να έχει κάποια χαρίσματα που βεβαιώνουν την εικόνα του Θεού στην ύπαρξή του.
Να γιατί δεν θα πρέπει ν’ αφήνουμε την απελπισία να μας καταβάλλει, έστω και αν διαπιστώνουμε πως «τα πάθη δεν εξασθενούν» μέσα μας και φαίνεται ως ν’ αποτύχαμε. Τον τελευταίο λόγο στη ζωή τον έχει ο Θεός ως κυρίαρχος του σύμπαντος κόσμου και όχι ο διάβολος. Αυτός είναι «το Α και το Ω» ο οποίος υπάρχει, υπήρχε και ο οποίος θα έλθει, ο Παντοκράτωρ»(Αποκ.1,8).
Πέρα από τη δύναμη των παθών, που βρίσκονται ως ανεξίτηλα τατουάζ στην ύπαρξή μας υπάρχει ο Χριστός που νίκησε τον θάνατο. Σ’ Αυτόν θα πρέπει να στρέφεται όλος ο εαυτός μας για να ενωθεί μαζί Του με την προσευχή, την τήρηση των εντολών Του, τα μυστήρια της Εκκλησίας. Τότε και εμείς, διά μέσω Του, θα νικήσουμε τον εντός μας ευρισκόμενο θάνατο και θα ζήσουμε την εντός ημών Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
[1] Αποφθέγματα Γερόντων, Πατερικαί Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς Θες/νίκη, 1978, σ. 596
