Ἄν ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μυστήριο, ὁ θάνατος τοῦ Θεανθρώπου εἶναι TO ΜΥΣΤΗΡΙΟ.
«Πῶς χωρίζεται ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα; Πῶς διασπᾶται ἡ ἁρμονική τους σχέση καί κόβεται ὁ φυσικός τους δεσμός;»
Πῶς « ἡ ζωή ἐν τάφῳ»;
Πῶς «ἡ ζωή θνήσκει»;
Πῶς «ὁ δεσπότης πάντων καθορᾶται νεκρός»;
Τό μυστήρι τοῦ θανάτου κατανοεῖται μέ τή βίωσή του.
Μορφές θανάτου μπορεῖ νά εἶναι:
ἡ ἀποτυχία στά ἔργα μας
ἡ ἀπόρριψη ἀπό πρόσωπα πού δέν περιμέναμε
ἡ μοναξιά καί ἡ ἐγκατάλειψη
ἡ ἐμπειρία, τελικά, τοῦ ψυχικοῦ καί πνευματικοῦ θανάτου, ἀφοῦ ὁ σωματικός θάνατος δέν μπορεῖ νά λογικοποιηθεῖ καί νά καταγραφεῖ.
Ὁ Χριστός βίωσε ὅλες τίς μορφές τοῦ θανάτου, ἔγινε ὁμοιοπαθής μέ μᾶς, κι ἄρα μᾶς κατανοεῖ. Τό «γιατί», μπροστά στόν πόνο τῶν μορφῶν τοῦ δικοῦ μας θανάτου, δέν μπορεῖ νά λεχθεῖ στό δικό μας Θεό. Γιατί ὁ δικός μας Θεός ἦλθε σέ μᾶς, ἔγινε ὡς «εἷς ἐξ ἡμῶν» καί γεύτηκε τό θάνατο.
Μπροστά στό φετινό ἐπιτάφιο τοῦ Κυρίου μας, ἄς ὑπερβοῦμε τόν ὅποιο πόνο μας καί τήν ὅποια δυσκολία τῆς ζωῆς μας, κι ἄς ἀφήσουμε τήν καρδιά μας νά κατανοήσει τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του. Ἄς δοῦμε Ἐκεῖνον κι ὄχι τόν ἑαυτό μας. Ἄς εἶναι ἡ Μ. Παρασκευή ἡ μέρα Του κι ὄχι ἡ δική μας.
Τότε θά κατανοήσουμε ὅτι τά δικά μας εἶναι μικρά. Μαζί Του μικραίνει ὁ πόνος, ἀποκτᾶ νόημα ἡ δυσκολία καί ἡ ἀναπηρία τῆς ὕπαρξής μας. Γίνεται ἡ ἐμπειρία τῆς ὅποιας μορφῆς θανάτου μας ὄχι αἰτία μιζέριας καί κατάθλιψης, ἀλλά μέσο πού μᾶς ἀποκαλύπτεται ἡ ὄντως Ζωή καί μᾶς δίνονται χαρίσματα ἀπρόσμενα.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς λέει ὅτι ἐκεῖ πού σταυρώθηκε ὁ Ἰησοῦς καί ἐτάφηκε ἦταν κῆπος. Ὁ κῆπος ἔχει λουλούδια! Ὁ Ἐπιτάφιος στολίζεται μέ λουλούδια! Ἡ Μεγάλη Βδομάδα εἶναι πάντα τήν Ἄνοιξη!
Ὁ ἄνθρωπος πού εἰσχωρεῖ στό βάθος τῶν νοημάτων τοῦ Εὐαγγελίου καί θέλει νά ζήσει οὐσιαστικά τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μᾶς δίδαξαν οἱ ἅγιοι πατέρες καί οἱ ἅγιες μητέρες μας, ξέρει ὅτι ὁ θάνατος νικᾶται διά τοῦ θανάτου. Κι ὅπως ὁ Χριστός δέν τόν ἀπέφυγε ἀλλά τόν κατενίκησε διά τοῦ θανάτου ἔτσι κι αὐτός, ὡς ἀληθινός χριστιανός, ἀποδέχεται ὅ,τι δέν μπορεῖ ν’ ἀλλάξει (τόν πόνο, τήν ἀποτυχία, τήν ἀδυναμία, τήν ἀπόρριψη καί ὅποια ἄλλη μορφή θανάτου), πιστεύοντας ὅτι ὁ Χριστός ὡς Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἑτοιμάζει καί γι’ αὐτόν μία νέα ἄνοιξη.
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, πού κατέβηκες στόν Ἅδη καί γεύτηκες τή φρίκη τοῦ θανάτου ὡς τό ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀγάπης σου γιά μᾶς, δέξου κι ἀπό μᾶς τόν ἐπιτάφιο τοῦτο, τά ἐγκώμια καί τούς ὕμνους καί χάριζέ μας τόν πόθο νά σέ ἀκολουθοῦμε πάντα ἀπό τό θάνατο στή Ζωή. Ἀμήν».
π. Ἀνδρέας Ἀγαθοκλέους
