Κάθε που γράφω ένα κείμενο για δημοσίευση, προβληματίζομαι αν μιλά στις καρδιές των ανθρώπων κι αν πραγματικά λέω πράγματα που τους αφορούν. Γιατί ξέρω ότι τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι μεγάλα και πολλά. Ο «επιούσιος άρτος» μπορεί κάποτε να είναι τόσο αναγκαίος για επιβίωση, που να καλύψει την άλλη ανάγκη του «ουράνιου άρτου» για Ζωή.
Ασφαλώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα και σε όλους. Έτσι, γράφοντας καταθέτω τα καρδιακά μου σχόλια όχι για να διδάξω αλλά γιατί αισθάνομαι μια εσωτερική ανάγκη. Γίνεται το προσωπικό κοινό, μέλος του ιδίου σώματος.
Η πραγματικότητα είναι ότι όλοι οι άνθρωποι, συχνά ή σπάνια, περνούμε προβληματισμούς και προβλήματα που μας αναστατώνουν και χρειαζόμαστε ένα Κυρηναίο να συμπορευτεί. Στην κοινή πορεία, ο συνάνθρωπος γίνεται αδελφός, συμπορεύεται και ξεκουράζει. Η απουσία του μπορεί κάπως να αντικατασταθεί μ’ ένα βιβλίο ή κείμενο ή μια ομιλία που τυχαία θ’ ακούσουμε ή τέλος πάντων κάτι που θα μας φέρει μια καρδιακή ανακούφιση κι ελπίδα. Κι όταν ούτε αυτά υπάρχουν, τότε ο ίδιος ο Θεός έρχεται και κατέρχεται «εν τη καρδία ημών» και την ανασταίνει.
Αληθινά, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο τούτο, κι ας φαίνεται έτσι κάποτε. Ο δικός μας Θεός, «ο Θεός των Πατέρων ημών», δεν επιβάλλεται με την παρουσία Του. Αρέσκεται να κρύβεται και ν’ αφήνει την ανθρώπινη ελευθερία να ενεργοποιείται. Δεν την αρπάζει για να επιβάλει την παντοδυναμία Του και να σμικρύνει το πλάσμα Του. Γιατί το «πλάσμα» Του είναι το παιδί Του, η αγάπη Του, που ούτε τον Υιό Του το μονογενή δεν δίστασε να θυσιάσει για χάρη του.
Αν αυτή η αγάπη βιωθεί ως προσωπική αποκάλυψη του ζώντος Θεού, τότε Τον εμπιστεύεσαι ακόμα και στη σιωπή Του, ακόμα κι όταν όλα τα γεγονότα μιλούν για την «αδιαφορία» ή την «ανυπαρξία» Του. Όντως μεγάλος ο Θεός των Ορθοδόξων! Μυστικός, αληθινός, ζωντανός και όλος αγάπη!
Ποιο πρόβλημά μας δεν μπορεί να λύσει; Τι ζούμε και δεν το ξέρει; Κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί το άγχος και η μέριμνα, που συντρίβει και διαλύει την ύπαρξή μας; Αυτό το «ενός εστι χρεία» μήπως είναι το ουσιαστικό που χρειαζόμαστε και δεν το ξέρουμε ή δεν θέλουμε να το προβάλουμε στη ζωή μας;
Ο Χριστός μάς είπε ότι δεν χρειάζεται να μας τρωει η μέριμνα, γιατί ο ουράνιος Πατέρας μας ξέρει τι χρειαζόμαστε και ξέρει αν πρέπει και πότε να μας το δώσει. Η εμπιστοσύνη στα λόγια Του φανερώνει την πίστη μας στο πρόσωπό Του.
Τελειώνοντας, θάθελα να πω ότι γράφοντας δεν απευθύνομαι σε όλους. Δεν είναι δυνατό! Αλλά σ’ αυτούς που είμαστε «του ιδίου πνεύματος», που έχουμε τους ίδιους ή παρόμοιους προβληματισμούς, που συμπορευόμαστε την «οδό του Κυρίου». Αυτοί κατανοούν τα γραφόμενα, γιατί είμαι «εις εξ αυτών». Όχι πως φτάσαμε κάπου και νιώθουμε αυτάρκεις, αλλά ως πορευόμενοι, με πτώσεις και αναστάσεις, με πόνο και χάρη, με απογοητεύσεις κι ελπίδα.
Γράφοντας κοινωνώ την πραγματικότητα της ζωής που και γω ζω, αλλά και την ομορφιά του ουρανού που και γω αναπνέω. Το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού, στο οποίο πιστεύουμε, μας καθορίζει τον τρόπο που καλούμαστε να ζήσουμε μέσα σ’ αυτή τη ζωή, με τα προβλήματα και τις χαρές της, με προοπτική τής εδώ και τώρα Βασιλείας του Θεού που βαδίζει εις αιώνας. Δεν είναι αυτό ιδιαίτερη ευλογία;
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
