Ο λόγος ο του Σταυρού
Αιώνες τώρα η κλήση: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Κλήση γι’ ανάπαυση από τον κάματο της ζωής, από το βάρος των μεριμνών του βίου τούτου, των αμαρτιών και αποτυχιών μας.
Κι οι άνθρωποι ν’ αγνοούν, αιώνες τώρα, τούτη τη φιλάνθρωπη κλήση… Κι ας είναι «ο ζυγός του χρηστός και το φορτίο του ελαφρόν».
Γιατί όμως η άρνησή τους; «Προς τίνα απελεύσονται;» Ποιος ν’ αγαπά τόσο πολύ το ανθρώπινο;
Η πορεία προς τον Ιησού είναι ανάπαυση και αγαλλίαση ουράνια. Ποιος θα Τον ακολουθούσε αν δεν ήταν έτσι;
Κι όμως, είναι μαρτύριο…Ο λόγος Του είναι αληθινός. Δεν κοροϊδεύει κανένα. Είναι ειλικρινής. «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι». Κι ακόμα:«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος, και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού, και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος»(Ματθ.10,37-38).
«Σκληρός εστιν ούτος ο λόγος, τις δύναται αυτού ακούειν;».
«Απαρνησάσθω εαυτόν…»: τις επιθυμίες – κι ας είναι ανθρώπινες.
Το λογικό – κι ας είναι πιο χειροπιαστό από την πίστη.
«Απαρνησάσθω εαυτόν…», όπως όταν βγαίνει το δέρμα σου… Όπως όταν αρνείσαι να ζήσεις…
Κι επί πλέον «αράτω τον σταυρόν σου», όποιος και νάναι. Όσο βαρύς και να σου τύχει.
Άρνηση του εαυτού σου – άρση του σταυρού: Δυο πόνοι δυνατοί που σε διαλύουν συνθέμελα.
Με ποια ελπίδα; Προς τι, τάχα; Για ένα άπιαστο μέλλον; Για τον παράδεισο που δεν είδες;
Πειρασμοί δυνατοί … Πρόκληση η κλήση Του.
Όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς τη Βασιλεία. Όλοι οι άγιοι - οι εκλεκτοί, αυτό διαβήκαν. Στηριζόμενοι στην αίσθηση της αγάπης Του και άρα στη ζωντανή παρουσία Του. Πού γλυκαίνει τον πόνο. Που ανασταίνει την ελπίδα και τη μεταποιεί σε «υπόσταση».
Κι η αγάπη Του, η τόσο δυνατή και αληθινή, αναμένει τη δική μας. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού»
Ο «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων ζητιανεύει τη δική μας αγάπη!
Εκατομμύρια είναι αυτοί που ανταποκρίθηκαν στην αγάπη Του, που τον αγαπήσαν μέχρι θανάτου. Γι’ αυτό και αγόγγυστα «απαρνηθήκαν εαυτόν και «ήραν τον σταυρόν» και «ούτοι εισιν οι ακολουθούντες τω αρνίω όπου αν υπάγη»
Μόνο με τη δύναμη της αμοιβαίας αγάπης, πορεύεται ο άνθρωπος προς τη Βασιλεία του Θεού. Κι είναι η πορεία Γολγοθάς… Κι είναι η Ανάσταση δύναμη ζωντανή…
Ο Χριστός πορεύτηκε τον ίδιο σταυροαναστάσιμο δρόμο. Γι’ αυτό κατανοεί το «περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», τον πόνο της μοναξιάς – της εγκατάλειψης. Γι’ αυτό και συμπορεύεται μ’ όσους ελεύθερα επιθυμούν ν’ ανταποκριθούν στην αγάπη Του και ν’ ακολουθήσουν Αυτόν από την Τιβεριάδα μέχρι τη Γεθσημανή και το Γολγοθά.
«Δεύτε ουν και ημείς… συμπορευθώμεν αυτώ και συσταρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν … ίνα και συζήσουμε αυτώ».
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
