π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Είμασταν που είμασταν απομονωμένοι, μοναξιασμένοι και χωρίς ουσιαστικές σχέσεις, ένεκα της φανερής ή καλυμμένης φιλαυτίας μας, ήλθε και ο κορωνοϊός να επισφραγίσει και νομοθετήσει το γεγονός.
Δεν μας έλεγαν οι ειδικοί ότι η μοναξιά είναι γνώρισμα της εποχής μας; Δεν ήταν αποτέλεσμα της απομόνωσης η κατάθλιψη και τα ποικίλα ψυχικά νοσήματα; Δεν διαπιστώναμε το μέγεθος των επιφανειακών και τυπικών σχέσεων;
Τώρα, όλ’ αυτά δικαιολογούνται! Κατοχυρώνονται από το ενδιαφέρον για την υγεία της δικής μας και των άλλων! Τώρα η φιλαυτία αγιοποιείται!
Κι όμως, τα προβλήματα που πηγάζουν από την ανυπαρξία της σχέσης, παραμένουν και αυξάνουν. Η ανθρώπινη ανάγκη για μοίρασμα των βαθύτερων αισθημάτων – της χαράς, της στοργής, της λύπης, και άλλων – δεν μπορεί να καταπιεστεί χωρίς παρενέργειες.
Το «αγαπάτε αλλήλους» δεν μπορεί να εκφραστεί αόριστα. Γιατί το να αγαπάμε ο ένας τον άλλο «καθώς μας αγάπησε ο Χριστός» (Ιω. 15,12), σημαίνει δόσιμο καρδιακό, δηλαδή δόσιμο του εαυτού μας. Εκείνος έδειξε την αγάπη Του με λόγια και έργα. Η στοργική αναφορά Του προς τους φοβισμένους μαθητές Του την τελευταία νύχτα της επίγειας ζωής Του, ήταν έκφραση της αγάπης Του. Η πάλη με το θάνατο πρόσωπο με πρόσωπο ήταν έκφραση της αγάπης Του για όλο τον κόσμο. Οι εμφανίσεις Του μετά την Ανάσταση και η εντολή προς τους μαθητές Του να «πορευτούν έως εσχάτου της γης» αντί να τους απορρίψει, αφού «πάντες αφέντες αυτόν έφυγον» (Ματθ. 26,56), ήταν έκφραση της αγάπης Του. Στον καθένα έδινε αυτό που χρειαζόταν.
Το ν’ αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο όπως μας αγάπησε ο Χριστός, σημαίνει να δίνουμε αυτό που χρειάζεται ο άλλος στη συγκεκριμένη στιγμή, είτε υλικό είτε ψυχικό, είτε πνευματικό. Να του δοθεί για να ζήσει.
Τα πολλά και μεγάλα προβλήματα που θα έλθουν την επόμενη μέρα του κορωνοϊού, είναι ευκαιρία για να ολοκληρωθούμε ως πρόσωπα, υπερβαίνοντας τον θανατηφόρο εγωκεντρισμό και ζωοποιούμενοι με τη δύναμη της αγάπης. Κυρίως για όσους θέλουμε να ονομαζόμαστε μαθητές του Ιησού Χριστού.
Ασφαλώς δεν πρόκειται να καλύψουμε όλες τις ανάγκες όλων των ανθρώπων. Ελάχιστες σε ελάχιστους θα κάνουμε. Ας το κάνουμε! Ας μην αδιαφορήσουμε στις ευκαιρίες που θα μας παρουσιαστούν. Μπορεί να έλθουν ως ελεημοσύνη χρημάτων, ως ένας λόγος καρδιάς που ενθαρρύνει, ως μια βεβαιότητα αγάπης, ως έμπονη προσευχή για τον πόνο του αδελφού, ως … ως …
Δεν χωρά σε καλούπια η αγάπη του Χριστού! Δεν πηγάζει από καθήκον. Δεν κατευθύνεται από το πρέπει. Αν έχεις, δίνεις. Αν πάρεις, έχεις.
Η επόμενη μέρα … η αιώνια μέρα μας.
